Kundenlogin- Zusatztext
25in üzerinde dile cevrilen ve aylarca New York Times Bestseller listesini alt üst eden Atmacanin Asi Türkcede.
Helen Macdonald bu benzersiz kitabiyladünya capinda sayisiz ödüle layik görüldü.
Samuel Johnson Ödülü
Costa Yilin Kitabi Ödülü
Ben ölü sülünü tutan cakira atmayaca bakarken, onun vahsi gözleri de benimkilere kenetleniyor. Büyülenmis gibiyim. Ne hissetmeyi bekledigimi bilemiyorum. Kana susamislik Vahset Hayir. Öyle bir sey yok. Her yerimde icine daldigim bögürtlenlerden kalma diken cizikleri, kalbimde adini koyamadigim bir sizi var. Havada pariltili bir sis. Kuru. Pudra gibi. Cakira, sülüne, cakira bakiyorum. Ve her sey degisiyor. Cakir artik siddet ve ölümü temsil eden bir sey degil. Bir cocuk olmus. Bu beni derinden sarsiyor. Yalnizca bir cocuk. Kim oldugunu, ne icin yaratildigini yeni ögrenmis bir cakir yavrusu. Egiliyorum ve bilincsizce, cocugunun aksam yemegini yemesine yardim eden bir anne gibi, ben de cakirla birlikte sülünün tüylerini yolmaya basliyorum. Cakir icin. Yemeye basladiginda da topuklarimin üstüne oturup izliyorum, yemesini izliyorum. Tüyler havalaniyor, calilardan asagi ucusup örümcek aglariyla dikenli dallara takiliyor. Mabelin parmaklarinda parlayan kanlar pihtilasarak kuruyor. Zaman geciyor. Kutsayan bir günes isigi. Deve dikenlerini savuran bir rüzgar gelip geciyor. Sessizce aglamaya basliyorum. Yanaklarimdan asagi yaslar süzülüyor. Sülün icin, cakir icin, babam ve onca sabri icin, bir citin yaninda durup kuslarin gelmesini bekleyen o kücük kiz icin.
25in üzerinde dile cevrilen ve aylarca New York Times Bestseller listesini alt üst eden Atmacanin Asi Türkcede.
Helen Macdonald bu benzersiz kitabiyladünya capinda sayisiz ödüle layik görüldü.
Samuel Johnson Ödülü
Costa Yilin Kitabi Ödülü
Ben ölü sülünü tutan cakira atmayaca bakarken, onun vahsi gözleri de benimkilere kenetleniyor. Büyülenmis gibiyim. Ne hissetmeyi bekledigimi bilemiyorum. Kana susamislik Vahset Hayir. Öyle bir sey yok. Her yerimde icine daldigim bögürtlenlerden kalma diken cizikleri, kalbimde adini koyamadigim bir sizi var. Havada pariltili bir sis. Kuru. Pudra gibi. Cakira, sülüne, cakira bakiyorum. Ve her sey degisiyor. Cakir artik siddet ve ölümü temsil eden bir sey degil. Bir cocuk olmus. Bu beni derinden sarsiyor. Yalnizca bir cocuk. Kim oldugunu, ne icin yaratildigini yeni ögrenmis bir cakir yavrusu. Egiliyorum ve bilincsizce, cocugunun aksam yemegini yemesine yardim eden bir anne gibi, ben de cakirla birlikte sülünün tüylerini yolmaya basliyorum. Cakir icin. Yemeye basladiginda da topuklarimin üstüne oturup izliyorum, yemesini izliyorum. Tüyler havalaniyor, calilardan asagi ucusup örümcek aglariyla dikenli dallara takiliyor. Mabelin parmaklarinda parlayan kanlar pihtilasarak kuruyor. Zaman geciyor. Kutsayan bir günes isigi. Deve dikenlerini savuran bir rüzgar gelip geciyor. Sessizce aglamaya basliyorum. Yanaklarimdan asagi yaslar süzülüyor. Sülün icin, cakir icin, babam ve onca sabri icin, bir citin yaninda durup kuslarin gelmesini bekleyen o kücük kiz icin.
